1. Publiczna debata na temat pieniędzy państwowych oraz oficjalnej władzy, podejmującej decyzje ustawodawcze, wykonawcze oraz sądownicze, która ma prawo, aby w imieniu państwa nagradzać lub karać.

2. Celowe komunikowanie o polityce, które zawiera w sobie

   • Wszystkie formy komunikowania podejmowane przez polityków i innych aktorów politycznych, którzy dążą do osiągnięcia politycznych cełow - zdobycia i/lub utrzymania władzy

   • Komunikowanie adresowane do wszystkich aktorów politycznych, którego nadawcami są nie-politycy, a więc wybiorcy i felietoniści

   • Komunikowanie o aktorach politycznych i ich działalności, zawierające się w programach informacyjnych, w artykułach wstępnych i w innych medialnych formach dyskusji o polityce.

Kierunki komunikowania politycznego:

1. Władza - obywatele - media służą do transmisji komunikatów politycznych z góry na dól. Komunikowanie odbywa się w formie wystąpień publicznych: bezpośrendnie spotkanie z obywatelami i wyborcami, przemówienia, orędzia, wywiady, konferencje prasowe itd.

2. Obywatele - władza - w systemach otwartych media pozwalają i ułatwiają przepływ informacji i sygnałów w przeciwnym kierunku, tj. od społeczeństwa do elit. Obywatele mają możliwość wyrażania swoich opinii w formie manifestacji, strajków, demonstracji, pikiet itd.

3. Komunikowanie międzynarodowe - dyplomacja, która jest specyficzną formą komunikowania politycznego. Dzięki nowych tehnologiom przepływ komunikatów politycznych jest częstszy, szybszy i dokładniejszy - pozbawiony szumów i zakłoceń. Intensyfikacja kontaktów oraz dwustronny przepływ informacji od nadawców politycznych do obywateli i odwrotnie przyczyniła się do rozwoju demokracji.

4. Wskaźniki demokracji -opierając się na środkach masowego przekazu i nowych technikach nadawcy polityczni prezentują aktualne problemy polityczne i społeczne, pobudzają obywateli do odpowiedzialności za sprawy kraju, w ten sposób społeczeństwo przestaje być pasywną stroną komunikowania.

5. Wskaźnik skuteczności - dobrze poinformowane społeczeństwo jest skuteczniejsze w procesie rządzenia. Tak więc, w demokracji komunitatywnej celem działania politycznego powinien być konsensus między rządzącymi i obywatelami, zapewniający skuteczność systemu politycznego.