1. najstarszym modelem jest m. podstawowy. Wywodzi się z traktatów starożytnych retorów. Wymienia trzy elementy procesu komunikowania

   • osoba, która przemawia - orator

   • przemówienie, które osoba wygłasza

   • osoba, która przemówienia tego słucha.

   Model wskazuje na konieczny warunek: nadawca - przekaz - odbiorca.

2. model interakcyjny - 1934, Mead. Model ten odnosi się do komunikacji bezpośredniej, kładzie nacisk na wzajemne oddziaływanie.

3. model wszechmocny - 1939, Tchakhotine. Odnosi się do komunikowania masowego. Działa na zasadzie bodziec - reakcja.

4. model typologiczny - 1947, Lewin. Punktem wyjścia jest analiza pojęcia przepływu. Przepływ info w różnych sytuacjach społecznych jest nierównomierny i niedoskonały.

5. model aktu perswazyjnego - 1948, Lasswell. Traktuje proces komunikacji jako akt perswazji, który rozkłada na pięć składników: nadawca - treść kanał - odbiorca - efekt

6. model wspólnoty doświadczenia - 1954, Schram. Wyróżnia trzy fazy tworzenia i odbierania przekazu: kodowanie (przekładanie myśli na postrzegalny komunikat), interpretacja (ustalanie zastosowanego kodu) i dekodowanie (odczytywanie myśli zawartej w komunikacie)

7. model percepcji - 1956, Gerbner. Ujął 10 podstawowych składników komunikowania:

1. ktoś 2. spostrzega zdarzenie lub odbiera komunikat 3. reaguje 4. w sytuacji 5. za pomocą pewnych środków 6. aby przekazać info 7. w pewnej formie 8 i pewnym kontekście 9. przekazuje treść 10. powoduje pewne następstwa