W październiku 1956 wykonał pracę zatytułowaną PŁACZĄCY GOŁĄBEK POKOJU, która była gestem solidarności z powstaniem węgierskim. W latach 50. Starowieyski projektował plakaty filmowe w stylistyce rewolucyjnego drzeworytu. Powstały wtedy takie prace jak CZTERDZIESTY PIERWSZY, MATKA, MY Z KRONSZTAD czy POEMAT PEDAGOGICZNY. Później artysta kilkakrotnie zmieniał styl, eksperymentował w technice malarskiej i rysunkowej, aby oddać za każdym razem klimat dzieła, do którego powstawał plakat.

Jego "teatry rysowania" to niepowtarzalny spektakl, zjawisko medialne, w którym wartością artystyczną jest nie tylko sam akt tworzenia i powstające w jego wyniku dzieło, ale także towarzyszące mu elementy widowiskowe i - dzięki erudycji autora - literackie. Największy narysowany przez niego obraz był zatytułowany PIELGRZYMKA DO ŚWIĘTEGO PÓŁKONIA.

Mieczysław Górowski to jeden z współczesnych plakacistów urodzony w 1941 roku, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W roku 1966 rozpoczął twórczość w dziedzinie plakatu, biorąc aktywny udział w wielu konkursach. Uzyskiwane nagrody utwierdziły go w przekonaniu, że być może dokonał słusznego wyboru. Do chwili obecnej zrealizował ponad 400 plakatów.

Górowski specjalizuje się w projektowaniu plakatów, które Janusz Krupiński w najnowszym albumie "Mieczysław Górowski - Plakaty 1968-2003" interpretuje według czterech grupy kompozycyjnych: są plakaty portretowe, z aluzjami politycznymi, z dziurami i kombinatoryczne. Zatem jeden i ten sam plakat może równocześnie posiadać kilka spośród tych cech, a nawet i wszystkie jednocześnie. Jednak jak dalej podaje autor książki kryteria tego podziału nie są jasne, ponieważ plakaty portretowe i aluzje polityczne wyróżnia (artysta) ze względu na treść, a dziury i kombinatorykę ze względu na formę.

Jego portret to plakat poziomy, wyróżnić w nim można stałą wielkość głowy, dzięki temu zestawione portrety tworzą żywy szereg, a żadna z głów nie zostaje wyróżniona. Projektuje on plakat z myślą o całościach, których ma być on elementem.

Kombinatoryka Górowskiego polega na kolejności w jakiej wylicza elementy geometryczne. Może to spowodować przecięcie plakatu na dwa mniejsze. Dwie połówki zawieszone całkiem w różnych miejscach łączą się w pamięci widza. Znajdują miejsce na mniejszych powierzchniach ekspozycji. Ponad to konsekwencją kombinatoryki jest dowolność powieszenia plakatu. Wtedy na treść plakatu składa się owa przewracalność.

Dziury - Górowski w tej formie plakatu wykorzystuje widoczną powierzchnię arkusza papieru. Poprzez kreślenie, malowanie iluzji otworu i zagięcia daje widzowi poczucie, że to on czuje się oglądany przez postać z plakatu.

I ostatnie aluzje polityczne cechują się sprzeciwieniem tezy, że „wszystko jest polityką i każde dzieło wyrasta z sytuacji politycznej autora". Górowski bowiem nie jest ani propagandzistą, ani „najemnikiem politycznym". Jego obrazy są raczej polami do refleksji.